susma

Kıyıda oturmuş

lebi derya olmul o koca dünya

içinde bir küçük mırıltı

yazıyor, çiziyor, ama yine de yeterli gelmiyor

o kadar çok şey var ki

anlatılacak ...

yaşanacak ...

adım atılacak ...

kendinden korkmayacak

kendinden kaçmayacak

kendini açacak

haykırmak gibi

susma ......

Gece

Gece sona eriyor

martılar hazırlanıyor günü selamlamaya

henüz etraf zifir ...

ama ses'sizlik ya da ses'lilik

bakir

hiç dokunulmamış bir gün daha hazırlanıyor

şafak yakın

Labirent

labirent misali

her attığımız adım

bir başka neden ve sonuca varıyor

adım atmamak mı ?

yoksa durmadan yürümeye devam etmek mi ?

Ruhum

Ruhum gözlerini yumuşacık yum

kucağımdaymışsın gibi bırak kendini

ninni,

uykunda unutma beni

ninni...

Gözlerini yumuşacık yum

yeşil ela gözlerini

ninni ruhum ninni

Sen yukarda yemişli dalların içindesin,

yeşil gözlerin güneş dolu,

dudakların bala bulanmış

ben ağacın dibindeyim,

bir ayağım çukurda...

Ben senden çok önce gideceğim,

sen bensiz kalacaksın ihtiyarlığında...

NAZIM HİKMET RAN

Korku

Korku dağları bekler derler ya hani

kişini kendisidir, buna izin veren aslında

belki zaman gerekiyor

belki de hiç bir zaman ...

artık eşelemek istemediğin bir şey diye

dön ve bak,

sor kendine...

Zul

gölgeler, aynalar

hırslar , günahlar ve arzular

kırbaçlıyor bizi

gün ve gün kaçıyoruz

kendimizden...

Şehrin ruhlarına

binbir ayrı ruh

sıkışmış bu koca şehrin içinde

zaman zaman hiç tanımadığın bir başka ruh ile

belki de zoraki bir yan yana gelme süreci içinde

aklından neler geçiveriyor ...

hemen kısa kısa hikayeler uydurulur

ve tabii ki kendine de illa ki bir pay çıkarırsın ...

oysa değil öğle ...

işin aslı yine kendi benciliğinin esiri olmuşsun

diye yakalayı veriyorsun kendini yine ...

ne garip bir şey,

bir pidenin sıkcaklığının insan'a bu kadar iyi gelmesi ...

Dokunuyoruz

hatırlıyoruz

ve gülümsüyoruz.

yani yaşıyoruz ...