Huzur

sisli bir yoldan çıkıyorum

rüzgar herşeyi dağıtıyor

yere bakan yüzümü kaldırıyorum

görüyorum

uzun bir yolun sonundan gelmiş

ardında gölgeleri bırakıp

dup duru , rüzgar gibi

var olup görünmeyen

ve bir umman kadar kocaman

sadece varılığı ile

beni huzura kavuşturan

ve göğe bakmasını bilen

gören